ပို႔စ္ ၁၀၀၊ အိပ္မက္ရွင္ႏွင့္ Little Brook

၈ . . ၾကယ္စင္မ်ား အေရာင္မ်ား မိုးပ်ံပူေပါင္းမ်ားႏွင့္ နန္းညီ
by အိပ္မက္ရွင္

ၾကယ္စင္မ်ား .......

ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို သူမ ေမာ့ၾကည့္တိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ကဲ့သို႕ သူ႕မ မ်က္လံုးမ်ား တဖ်တ္ဖ်တ္ေတာက္ပေနတတ္ခဲ့သည္။ ညအခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာခ်ိန္တြင္ သူမႏွင့္ အၿမဲဆံုတတ္ခဲ့သည္ပဲ။ ပထမေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သတိမထားမိခဲ့၊ ေနာက္ သူ႕အၾကည့္တို႕တြင္ အားက်ေသာ အဓိပၸါယ္တို႕က ေပ်ာ္၀င္ေနသည္ကို တျဖည္းျဖည္း သတိထားလာမိခဲ့သည္။ တစ္ညၿပီး တစ္ည ... သူမကို သတိထားေစာင့္ၾကည့္ရန္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အခ်င္းခ်င္းလက္တို႕ကာ ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။

သူမမ်က္၀န္းမ်ားႏွင့္ ဆံုေလတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ ရင္ထဲတြင္ တစ္စံုတစ္ခုေသာ ခံစားမႈကို ခံစားရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အခ်င္းခ်င္း သူမအေၾကာင္းကို စကားစပ္မိ၍ ေျပာျဖစ္ေသာ ညမ်ားတြင္ အားလံုး တစ္ေမွးမွ မေမွးမိပဲ စကားလက္ဆံုက်တတ္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ထိုသို႕စကားလက္ဆံုက်တိုင္း အိပ္ေရးပ်က္ေပါင္းမနည္းေသာ လမင္းႀကီးက ပူညံပူညံ ထလုပ္ေလ႕႐ွိသည္။ တကယ္ေတာ့ သူမ၏ အေရးတယူ႐ွိမႈကို လိုခ်င္ေန႐ွာေသာ လမင္းႀကီးက ယခုကဲ့သို႕ သူ႕၏ ဆႏၵကို မသိမသာ ျပသေလ့႐ွိတတ္သည္ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အားလံုးက အားနာ နားလည္စြာျဖင့္ လမင္းႀကီးအေပၚ ၿပံဳးမိတတ္ၾကသည္။

သို႕ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သူမ မ်က္ႏွာကို ဖတ္႐ႈခဲ့ၾကသည္မွာ ကာလတစ္ခုတိုင္ေအာင္ ႐ွိလာေသာအခါ သူမ၏ ႏွလံုးသားႏွင့္ အေတြးမ်ားကို နားလည္သထက္ နားလည္လာသည္။ သူမက ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ခ်စ္သည္တဲ့ ...။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အတြင္းစိတ္တြင္းက အားငယ္သိမ္ငယ္ေနမႈမ်ား ကိုယ္စီကိုယ္ငွ ေပ်ာက္လႊင့္သြားၾကသည္။ လူတစ္ေယာက္၏ ခ်စ္ခင္စြဲလန္းျခင္းကို ခံရသည့္ စိတ္ခံစားမႈက ဘာႏွင့္မွ ႏိႈင္းယွဥ္ျပစရာ မ႐ွိေလာက္ေအာင္ ... ပင္ ...။ သူမက ေမးသည္ “ၾကယ္ေတြရဲ႕ ေတာက္ပမႈနဲ႕ တစ္ထပ္တည္းက်မယ့္ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈမွာ လႈပ္လီလႈပ္လဲ့နဲ႕ ယိုင္နဲ႕ မတည္ၿငိမ္မႈေတြ ပါေနမွာလား ” တဲ့ ။ အခြင့္အေရးတစ္ခု အေနျဖင့္ ကံၾကမၼာက ကၽြန္ေတာ္တို႕ဘက္ကို မ်က္ႏွာသာေပးလာလိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္တို႕ အသီးသီးယံုၾကည္ထားၾကသည္။ ထိုေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အားလံုး ညေနရီေန၀င္တေရာ ကာလမ်ားတြင္ ပုဇြန္ဆီေရာင္ေနမင္း ကန္႕လန္ကာ ေနာက္ကြယ္တြင္ ပုန္းလ်ိဳးကြယ္လ်ိဳးႏွင့္ သူမ ႐ံုးမွ အျပန္ကို ေစာင့္ၾကည့္တတ္လာၾကသည္ေလ ... ။

တကယ္တမ္း ... ေတာ့ ... ။

အေရာင္မ်ား ....

စုတ္ကို ကိုင္ထားေသာ သူမ၏ လက္ေတြက ကင္းဗတ္စေပၚတြင္ တဖ်တ္ဖ်တ္ႏွင့္ သြက္လက္စြာ လႈပ္႐ွားေနၾကသည္။ တစ္ေအာင္အၾကာတြင္ ေရးလက္စကို ခဏ ရပ္ထားၿပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းက သြားၾကည့္လိုက္ အနီးကပ္လာၿပီးၿပီး ၾကည့္လိုက္ႏွင့္ သူမ အလုပ္႐ႈပ္လွ်က္႐ွိသည္။ သူမွ မ်က္လံုးအစံုကို ေမွးလိုက္၊ ျပဴးက်ယ္လိုက္ႏွင့္ သူမ အာ႐ံုႏွင့္ သူမ တစ္ထပ္တည္းက်ေနသည္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ အတိုင္းသား ထိုင္ၾကည့္ေနမိသည္။ သူ႕မ ဟန္ပန္ႏွင့္ စည္းခ်က္က်က် လႈပ္႐ွားမႈမ်ားက အသံတိတ္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လို လွပလို႕ေနသည္။ အျဖဴ အျပာ အ၀ါ အစိမ္း ခရမ္းႏွင့္ အနီ အစ႐ွိသည့္ အေရာင္မ်ားျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို သူမက သူ႕လက္ထဲမွ စုတ္တံႏွင့္ သဲ့သဲ့ယူကာ အထားအသို က်နစြာႏွင့္ တျဖည္းျဖည္း ပီျပင္လာေအာင္ စုတ္ခ်က္တို႕ျဖင့္ ေနရာခ်လို႕ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တာ၀န္က သူမ၏ စိတ္ခံစားမႈမ်ားကို ထပ္တူထပ္မွ် ခံစား၍ အျခားတစ္ပါးေသာ သူကို တင္ျပဖို႕ သူမက စနစ္တက်ႏွင့္ တာ၀န္ေပးေနေလေတာ့သည္။

ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အသက္႐ႈသံကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၾကားေနရသည္။ သူမ၏ စိတ္ခံစားမႈမ်ား အထြဋ္အထိပ္သို႕ တျဖည္းျဖည္းေရာက္လာေလ၊ သူမ၏ အသက္႐ႈသံက သူမ၏ လႈပ္႐ွားမႈေၾကာင့္ ေပၚထြက္လာေသာ အသံဗလံမ်ားကို ေက်ာ္လြန္ဖံုးလႊမ္းသြား တတ္သည္။ ယခုလို အခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အသက္ေတာင္ ရဲရဲမ႐ႈရဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အားလံုး လက္ေမာင္းမွ အက်ီ ၤစကို ပင့္လိပ္တင္ထားျပီး သူမ၏ စုတ္တံဖ်ားတြင္ ယီးေလးခိုကာ ကိုယ့္တာ၀န္ကို ကိုယ္ေက်ေအာင္လံုးပန္းၾကရသည္။ သူမ ႏွလံုးသားမွ စကားမ်ား၊ အေတြးမ်ားႏွင့္ စိတ္ကူးပံုရိပ္မ်ားကို ဘာသာျပန္ ကိုယ္စားျပဳ ေဖာ္ျပေပးခြင့္ရသည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႕အားလံုး ဂုဏ္ယူေက်နပ္ေနတတ္သည္မွာ အသားတက်႐ွိေနၿပီ။

သူမႏွင့္ တစ္ခ်ိန္တစ္ရံက စကားစျမည္ေျပာျဖစ္သည္။ သူမက ေျပာသည္ “နင္တို႕ေတြ ႐ွိသည္ႏွင့္ ငါ စၾကာ၀ဠာႀကီးတစ္ခုလံုးကို ေဘာင္ခတ္ပစ္လို႕ရသည္” တ့ဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ႏွင့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဘ၀င္ေလဟပ္၍ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ စကားဆုိေနခ်ိန္တြင္ သူမက ထပ္စကားဆိုသည္။ “ဒီအတိုင္းေတာ့ မရဘူး၊ ငါ့ႏွလံုးသားနဲ႕ အႏုပညာေတာ့ လိုေသးတာေပါ့ဟာ” တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အားလံုးတိတ္ဆိတ္သြားၾကသည္။ ဤ အခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ မသိ၊ နားမလည္ခဲ့ အရင္ကလဲ မသိ၊ အရင့္အရင္ကလည္း နားမလည္ခဲ့ေပ။ ယခု ကၽြန္ေတာ္တို႕ အားလံုး သူမ၏ ရီေ၀ေသာ မ်က္၀န္းမ်ားကိုေငးေမွ်ာ္၍ ၾကည့္ေနမိၾကသည္။ သူမ ထပ္စကားမဆိုေတာ့။ သူမမ်က္လံုးမ်ားက အေ၀းတစ္ေနရာသို႕ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေနသည္။ အၿမဲတမ္း သူမ၏စိတ္ကို သိသည္ဟု ဂုဏ္ယူတတ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့တို႕စိတ္မ်ား ခြမ္းကနဲ က်ကြဲကုန္သည္။ အခြင့္အေရးတစ္ခု အေနျဖင့္ ကံၾကမၼာက ကၽြန္ေတာ္တို႕ဘက္ကို မ်က္ႏွာသာေပးလာလိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္တို႕ အသီးသီးယံုၾကည္ထားၾကသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အားလံုး သူမ ပန္းခ်ီဆြဲေသာ အခ်ိန္မ်ားတြင္ ကင္းဗတ္စေပၚ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ ေနရာယူၾက၍ ပုန္းလ်ိဳးကြယ္လ်ိဳးစြာ သူမ ႏွလံုးသားကို ေစာင့္ဖတ္တတ္လာၾကသည္ပဲ ... ။ တကယ္တမ္းေတာ့ ...။

မိုးပ်ံပူေပါင္းမ်ား ....

သူမႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕က စံုခဲလွသည္။ သို႕ေသာ္ စံုလိုက္သည္ႏွင့္ သူမက ကၽြန္ေတာ့ကို စူးစူးစိုက္စိုက္၊ ဂ႐ုတစိုက္ႏွင့္ ၾကည့္တတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ေက်ာ္လြန္သြားသည့္တိုင္ သူမက သမင္လည္ျပန္ႏွင့္လိုက္ၾကည့္တတ္

သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ သူမ ႏွင့္ လမ္းမွာ စံုလွ်င္ သူမ ဟန္ပန္က အလုပ္မ်ား၍ မအားလပ္သည့္ ပံုစံႏွင့္ ခပ္သြက္သြက္သြားလာေနတတ္သည္။ ဘယ္လိုနည္းႏွင့္မဆို သူမွႏွင့္ စံုလိုက္သည္ႏွင့္ မာန္တၾကြၾကြႏွင့္ မိုးယံသို႕ ေမွ်ာ္ထိုးေနေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႕၏ ဟန္ပန္ကို သူမ လွည့္မၾကည္ခဲ့ ဟူသည္မ႐ွိ။ အမွတ္မထင္ လွမ္းလွမ္းၾကည့္တတ္ေသာ သူမ၏ မ်က္၀န္းမ်ားေနာက္ကြယ္တြင္ အၿမဲတမ္း အားက်တတ္ေသာ ေငြ႕သက္မႈတို႕က ရီေ၀ေ၀ အၿမဲဆိုင္းကာ ႐ွိေနတတ္ခဲ့သည္။ ၾကာလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း ဖတ္တတ္ေနခဲ့ၿပီ ... ။

သူမ အလုပ္ဆင္းလာေသာ တစ္ေန႕တြင္ ျဖစ္သည္။ သူမွႏွင့္ ဆံုမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေမွ်ာ္လင့္မထားခဲ့ပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ေရာင္းခ်ေသာ လူႀကီးက သူေရာင္းခ်ေနက်ေနရာ လူစည္ကားေသာ ေနရာတြင္မဟုတ္ပဲ၊ လမ္းတစ္လမ္း၏ ေထာင့္ကြယ္ခ်ိဳးတစ္ခုတြင္ ပံုမွန္မက်စြာ ေရာင္းခ်ေနခဲ့သည္မို႕ပင္။ သို႕ေသာ္ သူမ ထိုေနရာသို႕ ေရာက္လာခဲ့သည္။ အမွတ္မထင္စြာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွင့္ လာစံုေသာေၾကာင့္ သူမမ်က္၀န္းေလးမ်ား ၀ိုင္းစက္သြားကာ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ေပ်ာ္႐ႊင္ေက်နပ္သည့္ အမူအယာေလးမ်ား ယွက္သမ္းသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သူမကို ျမင္သည္ႏွင့္ အခ်င္းခ်င္း လက္တို႕ကာ ပြက္ေလာ႐ိုက္သြားခဲ့ၾကသည္။ ထိုစဥ္ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္တို႕ထဲမွ တစ္ေယာက္ကို ၀ယ္ယူေနသည္။ ထို အေရာင္းအ၀ယ္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႕က အတိုင္းသားျမင္ေနရသလို သူမကလဲ ရီေ၀ေ၀ မ်က္လံုးအစံုျဖင့္ ခပ္ေတြေတြ ရပ္ၾကည့္ေနဆဲ... ။

႐ုတ္ခ်ည္းဆိုသလို ကေလးငယ္၏ လက္ထဲမွ အ၀ါေရာင္မိုးပ်ံဖူးေပါင္းတစ္စင္း ႀကိဳးလႊတ္၍ ေကာင္းကင္ေပၚသို႕ သြားသည္။ သူမ မ်က္ႏွာကြက္ကနဲ ပ်က္သြားသည္ကို မေမွ်ာ္လင့္စြာျမင္လိုက္ၾကရသည္။ ထိုေနရာမွ ေျပးထြက္သြားေသာ သူမကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ အံၾသတႀကီး လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေနမိၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ့္တို႕ကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားေသာ မိုးပ်ံပူေပါင္းေရာင္းသူ လူႀကီးလက္မွ အတင္း႐ုန္းထြက္၍ ေျပးထြက္သြားေသာ သူမေနာက္သို႕ လိုက္ၾကည့္ခ်င္စိတ္မ်ား တဖြားဖြားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အားလံုးအသံတိတ္ဆိတ္ေနသည္။ “ေဟးးးး မင္းအေပၚေရာက္သြားရင္ သူမ ေနာက္ကို လိုက္ၾကည့္လိုက္စမ္းပါကြာ၊ သူမ ရင္ထဲမွာ ဘာေတြ ႐ွိမလဲ” ဟု ကၽြန္ေတာ္တို႕ ထဲမွ တစ္လံုးက မိုးေပၚတက္သြားေသာ မိုးပ်ံပူေပါင္းထံသို႕ လွမ္းေအာ္ေျပာလိုက္သည္ ... ။ အခြင့္အေရးတစ္ခု အေနျဖင့္ ကံၾကမၼာက ကၽြန္ေတာ္တို႕ဘက္ကို မ်က္ႏွာသာေပးလာလိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္တို႕ အသီးသီးယံုၾကည္ထားၾကသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို သူမ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ၀ယ္ယူမည့္ အခ်ိန္မတိုင္မွီ လက္႐ွိအေနအထားမွ အားလံုး ႐ုန္းၾကြရန္ တိုင္ပင္ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကသည္။ တကယ္တမ္းေတာ့ ... ။

နန္းညီ ...

စြဲလမ္းႏွစ္သက္မႈမ်ားႏွင့္ သူ ေနထိုင္ခဲ့သည္။ သူ စြဲလန္းႏွစ္သက္ေသာ အရာမ်ားက တစ္ေလာကလံုး႐ွိအရာမ်ားအားလံုး ျဖစ္ႏိုင္သလို၊ တစ္ခုမွလည္း မဟုတ္ေပ။ သက္ျပင္းတစ္ခုကို အသာခ်၍ ေခါင္းကို ေအးေအးထားကာ စဥ္းစားၾကည့္သည္။ သူ ဘာေတြကို စြဲလန္းႏွစ္သက္သနည္း။ စိတ္ကူး အာ႐ံုတြင္ ျမင္ေနရသည္က ဗလာ။ ေနာက္ .... ။ အျမင္အာ႐ံုထဲတြင္ တေရးေရးျမင္လာသည္က ေရာင္စံုမိုးပ်ံပူေပါင္းမ်ား ျဖစ္လို႕ေနသည္။ ငုတ္လ်ိဳးနိမ္က်မႈကင္းစြာျဖင့္ မာန္တင္းကာ ေလာကႀကီးကို ေခါင္းေမာ္ၾကည့္ေနၾကေသာ မိုးပ်ံပူေပါင္းမ်ား။ ထိုမိုးပ်ံပူေပါင္းမ်ားေပၚတြင္ သူ ႏွစ္သက္ေသာ အေရာင္မ်ား ... အို အေရာင္ေတြက စံုလိုက္တာေနာ္ ... ။ မိုးပ်ံပူေပါင္းမ်ားႏွင့္ သြားရင္လာရင္းစံုမိလိုက္သည္ႏွင့္ သူတို႕ႏွင့္ အမွတ္မထင္စြာ စံုစည္းမိသည္ႏွင့္ ရင္ေတြက အဖိုဖို လႈပ္႐ွားလိႈက္ဖိုလို႕ လာတတ္သည္။ အမွတ္မထင္ မွတ္စုစာအုပ္ကို ဖတ္ကနဲ လွန္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ သူတို႕ႏွင့္ ပတ္သက္၍ စိတၱဇဆန္စြာ ရင္ခုန္သံ ဆူညံပြက္ထခဲ့ဖူးသည္ပဲ ... ။

“ေရာင္စံုမုိးပ်ံပူေပါင္းေတြ ကၽြန္မတို႔ေဘးပတ္လည္ကေန ပ်ံတက္သြားၾကသည္.. ခ်ည္ထားေသာႀကိဳးေလးေတြျပတ္ကာ ေကာင္းကင္ေပၚသို႔ ဖရိုဖရဲပ်ံတက္သြားေသာ ပူေပါင္းေလးမ်ားကို ကၽြန္မေမာ့ၾကည့္လိုက္မိ၏.. သူတို႔မွာ သြားရမည့္ ဦးတည္ရာေနရာမရွိ.. ေကာင္းကင္အျမင့္မွာ သူတို႔ကို ဆီးႀကိဳဖမ္းယူမည့္သူမရွိ.. အထဲမွေလမ်ားကုန္သြားခ်ိန္မွာ ေလ်ာ့ရဲစြာ မလွပစြာေျမျပင္ေပၚသို႔ ျပန္က်လာရမည့္အျဖစ္ေတြပဲ.. ေျမျပင္ႏွင့္ခ်ည္ထားေသာႀကိဳးျပတ္သြားသျဖင့္ ကစဥ့္ကလ်ားလြင့္ပ်ံသြားရသည့္ ပူေပါင္းေလးေတြအစား ကၽြန္မရင္နာမိပါသည္..” (ေကာင္းကင္ႀကိဳးမွ၊ နန္းညီ)

ၾကည့္ေနရင္းမွာပင္ ကေလးငယ္၏ လက္ထဲမွ မိုးပ်ံပူေပါင္း အ၀ါေရာင္တစ္လံုး ေစြ႕ကနဲ ေလထက္ ၀ဲတက္သြားသည္။ အမွတ္မထင္ ျမန္လာေသာ ရင္ခုန္သံမ်ားႏွင့္ ထိတ္ကနဲ ျဖစ္သြားေသာ စိတ္တို႕က သူ႕ကို လႈပ္ႏိႈးလိုက္သလို သိမ့္ကနဲ ျဖစ္သြားေစသည္။ တျဖည္းျဖည္း ေလအလ်ဥ္တြင္ ေ၀့ကာ၀ဲကာ ျဖင့္ အထက္ေကာင္းကင္သို႕ တက္သြားသည့္ မိုးပ်ံပူေပါင္း အ၀ါေလးကို ၾကည့္ရင္ သူ စိတ္အစံုတို႕ ႀကိဳးစတြင္ လိုက္ပါသြားၾကသည္။ တျဖည္းျဖည္းလြင့္၀ဲတက္ေနရင္း စိတ္အလ်ဥ္တို႕က ျမင့္သထက္ ျမင့္သထက္ လြင့္လြင့္ရင္း။ ႐ုတ္ခ်ည္း ဆိုသလို ေျပးထြက္လာမိသည္။ သူ မရပ္မနားေျပးထြက္လာခဲ့မိသည္။ ထို မိုးပ်ံပူေပါင္းေလး အစား သူ ရင္နာေနမိသည္လား ... ထပ္မေတြး၀ံေတာ့။ ေျပးလႊားေနသည္ကို ရပ္တန္႕၍ မိုးေကာင္းကင္ျပင္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ အို ... ၾကယ္စင္မ်ားက ဂ႐ုတစိုက္႐ွိလွစြာျဖင့္ ၾကည့္ေနၾကသည္ကို သူ အံအားသင့္စြာ ျမင္လိုက္ရသည္။ သူတို႕၏ အၾကည့္တို႕က မေဟဠိဆန္လြန္းေနသည္။ သူ ၾကည့္ေနဆဲမွာပင္ ညေန ေမွာင္စပ်ိဳး ေကာင္းကင္ယံသုိ႕ ျဖဴ၊ နီ၊ ျပာ၊ စိမ္း မိုးပ်ံပူေပါင္းမ်ား အစုလိုက္အၿပံဳလိုက္ လြင့္တက္လာၾကသည္။ ထိုမိုးပ်ံပူေပါင္းမ်ား၏ ထိပ္ဆံုးမေတာ့ အ၀ါေရာင္မိုးပ်ံပူေပါင္း တစ္လံုးက ဦးေဆာင္လွ်က္ ေ၀ဟင္ထက္သို႕ ျဖည္းညင္းစြာ ျမင့္တက္ေနခဲ့သည္။

ျမင္ကြင္းတစ္ခုထဲတြင္ သူ စြဲလန္းသည့္ ၾကယ္စင္မ်ား၊ သူခ်စ္သည့္ အေရာင္၊ သူစိတ္ကို စိတၱဇဆန္စြာ ဖမ္းစားေနခဲ့သည္ မိုးပ်ံပူေပါင္းမ်ား .... ။

အို ....


ဤ အရာမ်ားက ... သူ႕၏ အိပ္မက္မ်ား၊ အမည္မသိေသာ ခံစားမႈတစ္ခုက ဘြားကနဲ ႏွလံုးသားအၾကားမွ ေပၚထြက္လာသည္။ သူကိုယ္တိုင္လဲ မသိ အံၾသျခင္းႀကီးစြာျဖင့္ ... လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ခံစားေနရသည္။ ဒုတိယမ္ပိ မိုးေကာင္းကင္ထက္ကိုေမာ့ၾကည့္မိသည္။ ၾကယ္စင္မ်ား၊ အေရာင္စံုမ်ားႏွင့္ မုိးပ်ံပူေပါင္းမ်ားက တစ္စံုတစ္ခုကို ထိ႐ွိသိျမင္သြားၾကသလို ၀မ္းသာအဲလဲ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ေနၾကသည္။ သူ လည္း အမွတ္မထင္ လက္ျပႏႈတ္ဆက္မိသည္။ သူတို႕ေတြက ဟိုးအေ၀းမွာ၊ ဟိုးအေ၀းကို ထြက္သြားေနၾကသည္ေပမယ့္။ ႏွလံုးသား အတြင္းပိုင္းကို တုိး၀င္သထက္ တိုး၀င္လာသလို သူ ခံစားေနရသည္။ မ်က္၀န္းေထာင့္မွ ျဖတ္စီးသြားေသာ မ်က္ရည္တစ္စအတြက္ မည္သို႕ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ရမည္ဆိုသည္ကိုပင္ သူ မသိႏိုင္ေတာ့။
ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာေနသည္တစ္ခုကို သူသိေနသည္။ ထိုခဏတြင္ျဖစ္သည္ .... ။

ထိုခဏတြင္ ၾကယ္စင္မ်ား၊ အေရာင္မ်ား၊ မိုးပ်ံပူေပါင္းမ်ားႏွင့္ နန္းညီသည္ တစ္သားတည္းပူးေပါင္းသြားေလသည္။

ထိုခဏသည္ ....သူ၏ အႏုပညာ ျဖစ္၏ ။

(ခင္မင္ေလးစားရေသာ ညီမငယ္ နန္းညီရဲ႕ ပိုစ့္ ၁၀၀ ျပည့္ေျမာက္ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ အမွတ္တရ မွတ္တမ္းျပဳ ေရးသားခံစားမိပါသည္၊ ညီမငယ္ နန္းညီ ပိုစ့္ ရာျပည့္ အထိမ္းအမွတ္မွ ေထာင္ျပည့္၊ ေသာင္းျပည့္၊ သိန္းျပည့္၊ သန္းျပည့္၊ အသက္႐ွင္ ရပ္တည္ေနသေ႐ြ႕ ခ်စ္ေသာ အႏုပညာ ခံစားမႈ ျဖင့္ ေရးသားရပ္တည္ႏိုင္ပါေစေၾကာင္း ဆႏၵမြန္ျပဳလိုက္ရပါသည္ )

.....................................................................................................

၉.. မိညီမႏွင့္ကၽြန္ေတာ္
by Little Brook

ပို႔စ္တစ္ရာေျမာက္ကို အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ေရးေပးဖို႔ ညီညီကေျပာလာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဘာေရးရမလဲ အရင္ဆံုးေတြးမိတယ္ ။ ေရးစရာအမွတ္တရေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးေပါ့ဗ်ာ..။ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ သူဘယ္အထိအေရးပါလဲ..သူကဘယ္လိုလူမ်ိဳးလဲ...သူ႔ကိုဘယ္ေလာက္သိနားလည္လဲ
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအရင္ဆံုးေမးၾကည့္မိတဲ့ ေမးခြန္းေတြပါ ။

ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀မွာ အိပ္ေနရာကေန လန္႔ႏိုးလာေလာက္တဲ့အထိ ေၾကာက္လန္႔မိတဲ့ အရာႏွစ္ခုရွိပါတယ္။
အဲဒါ ေမေမနဲ႔ ညီညီ ကြ်န္႔ေတာ့္ဘ၀ထဲက ထြက္သြားရင္ဆိုတဲ့ အေတြးပါ ။
အဲဒါအေျဖပါပဲ..........။

ညီညီဟာ ဘယ္လိုလူစားမ်ိဳးလဲ....။ သူဟာ သာမန္လူမေလးတစ္ေယာက္သာသာပါ။
သူဆိုးတာ၊ သူေကာင္းတာ၊ သူျမင့္ျမတ္တာ၊ သူကလိမ္က်တာ...အားလံုးဟာ သာမန္ထက္ဘာမွပိုမထူးျခားပါဘူး။
သူက ကြ်န္ေတာ့္ညီမေလးျဖစ္ေနတဲ့ အတြက္သာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အားလံုးထက္ ပိုထူးျခားေနခဲ့တာေတာ့ ရွိတာေပါ့ ။

သူ႔ကိုဘယ္ေလာက္ထိနားလည္လဲဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္မွနားမလည္ပါဘူး။ သူလုပ္သမွ်ကို နားလည္ေပးရတာသာရွိတာပါ၊ အင္း...ေရးစရာက ဒီေလာက္နဲ႔တင္ကုန္ေနၿပီေလ.. ဒီအတိုင္းေလးေပးလိုက္လို႔ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္အကိုက္ခံရဖို႔က သိပ္ေသခ်ာတာေပါ့။

ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀မွာ သူနဲ႔ပတ္သက္လို႔ သတိရစရာ အေကာင္းဆံုးက သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ္ဖတ္ဖူးတဲ့ စာအုပ္ေတြ၊ ၾကည့္ဖူးတဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြအေၾကာင္း ျပန္ေျပာရတာ...ကြ်န္ေတာ္ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးတဲ့ ကေလးဘ၀အေၾကာင္း သူ႕ကိုေျပာျပရတာပါ ။ ကြ်န္ေတာ္ရယ္ ၊ သူရယ္ ၊ အိဖူးရယ္ ... အိမ္ေရွ႕ကြပ္ျပစ္ေပၚအိပ္ ေကာင္းကင္က ၾကယ္ေတြေမာ့ၾကည့္ တခါတေလပံုေျပာခိုင္း တခါတေလ စာအုပ္ေတြ အေၾကာင္းေျပာ...
ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတဲ့ ဘ၀ပါ ။ စာအုပ္ေတြထဲက ဇာတ္ေကာင္နာမည္ေတြနဲ႔ သူ႔ကိုေခၚပါတယ္ ။
အဲဇာတ္လမ္းေတြထဲက စကားေတြကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေျပာၾကပါတယ္ ။ ကစားနည္းေလးတစ္ခုေပါ့ဗ်ာ။ ဘယ္သူမွလည္း နားမလည္ႏိုင္တဲ့ ဘာသာစကားအသစ္ေပါ့။

ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀မွာ သူနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ေနာင္တရမိတာကေတာ့ သူ႔ပန္းခ်ီကားေတြကို အျပဳသေဘာနဲ႔ မေ၀ဖန္ခဲ့မိတာပါ။ သူအဲ့ကတည္းက သူ႔ပန္းခ်ီကားေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မတိုင္ပင္ေတာ့တာပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း စိတ္မေကာင္းေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း ေခါင္းေၾကာမာေတာ့ ဒီအတိုင္းပဲ ထားမိတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ အဲ့ဒီခ်ိဳင့္ခြက္ေလးကို ျပန္ျဖည့္ပါဦးမယ္။

သူစာေတြ ေရးေနတာဖတ၊္ သူပန္းခ်ီကားေတြ ဆြဲေနတာၾကည၊့္ သူဆိုေနတဲ့သီခ်င္းကို တခါတေလလိုက္ဖ်က္ဆို၊ ဟဲဟဲ..တခါတေလ ကေသးတယ္ဗ်။ အင္း...သူ႔ထမင္းခ်ိဳင့္ ေဆးခိုင္းတာကေတာ့ မေကာင္းဘူးေပါ့ဗ်ာ... သူေဖ်ာ္ေပးတဲ့ေကာ္ဖီ ေသာက္ရတာကေတာ့ ေကာင္းပါတယ္.. ကဲ သူနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အမွတ္တရ... ဒါေတြမဟုတ္ဘူးလားဗ်ာ။ အဲ... ဘေလာ့ဂ္တို႔ အင္တာနက္တို႔နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔က ေ၀းလြန္းတယ္
ကြ်န္ေတာ္က အဲဒါေတြကို သူ႔ေၾကာင့္ရင္းႏွီးလာခဲ့ရတာပါ။ သူခ်က္တင္ထိုင္တာကို ကြ်န္ေတာ္အေသမုန္းတယ္။
ေနာက္ဆံုးသူ႔အလုပ္ရဲ႕ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႔ဖြယ္အေနအထားေႀကာင့္ သူ႔ကိုအတိုက္အခံမလုပ္ေတာ့တာ။ အခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ပါအဲဒါေတြနဲ႔...။

ကြ်န္ေတာ္သူ႔ကို သတိေပးထားတာေလး တစ္ခုကေတာ့ စိတ္ေျပရာေျပေႀကာင္းဖန္တီးထားတဲ့ ကမၻာအတုေလးထဲ ၀င္ေနရင္းေနရင္း အနီးက တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ေတြ လူေတြကိုေမ့သြားမွာကိုပါ။ သူေမ့သြားတိုင္း ကြ်န္ေတာ္က သတိေပးတယ္၊ ဆူတယ္။ မ်က္ႏွာေသေလးနဲ႔ နားေထာင္..
ၿပီးရင္လည္း ထပ္မွား... အဲလိုအမွားေတြကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ဆံုးမယ့္ပံု မေပၚပါဘူးဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့လည္း ရီေနလိုက္ရတာပါပဲ။

အင္း ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ေသခ်ာတာက သူဟာမွားတတ္တဲ့၊ လူပီသတဲ့ လူမေလးတစ္ေယာက္... ဒါပဲေပါ့ဗ်ာ
တခါနဲ႔တခါ ဖြင့္ဖတ္လိုက္တိုင္း ဘယ္ေတာ့မွမတူတဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြ ေတြ႔ႏိုင္တဲ့ စာအုပ္လို ေကာင္မေလး။

ပို႔စ္ ၁၀၀၊ တူးတူးသာႏွင့္ ဂ်ဲဂ်ယ္

၄.. ငါးဆယ္ ငါးဆယ္
by တူးတူးသာ

ညီမေလး ညီေရ
ဘဝဟာ ငါးဆယ္ .. ငါးဆယ္ တဲ့
အေလာင္းအစားဆန္လွတယ္။
တို႔တေတြ ဆံုေတြ႕ၾကဖို႔ ဆိုတာလည္း
ငါးဆယ္ .. ငါးဆယ္ေပါ့ကြယ္
ကံၾကမၼာဆီမွာ အဲသလိုပဲ ထပ္ထားလိုက္မယ္။

တကယ္ေတာ့
တခါမွ မဆံုဖူးၾကပါဘဲ
သံေယာဇဥ္ေတြ ေႏွာင္တည္းေနမိၾကတာ
ငါးဆယ္ .. ငါးဆယ္ ပါ ..။

ဖိုးေအာင္ကိုေျပာလိုက္ပါ
ဗာဒံရြက္ေတြ တခါနီတိုင္း သတိရဖို႔
တေပါင္းေႏြ ေနပူပူေအာက္မွာ
ႀကံရည္ေအးေအး ေသာက္ရင္ သတိရဖို႔
ေကာင္မေလးနဲ႔ စိတ္ေကာက္တဲ့အခါ သတိရဖို႔
ညီမေလးညီနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ျဖစ္တဲ့အခါ သတိရဖို႔
ညီမေလးညီဆီက စာအုပ္ေတြငွားၿပီး ျပန္မေပးတဲ့အခါတိုင္း … သတိရဖို႔
တခါမွ မဆံုဖူးၾကေပမယ့္ ..
ဆံုဖူးခဲ့ၾကသလို စိတ္ကူးေတြနဲ႔ သတိရဖို႔ေပါ့ .. ။

ညီမေလး ညီေရ
ငါးဆယ္ .. ငါးဆယ္ေတြထဲ က်င္လည္ေနရတာဆိုေတာ့
မ်ားမ်ားခ်စ္ၾကမွျဖစ္မယ္
နည္းနည္းပဲ မုန္းၾကစို႔။
ေနေကာင္းပါေစ
စိတ္ခ်မ္းေျမ့ပါေစ
အေတြးေတြ အၿမဲသစ္ပါေစ
ငါးဆယ္ .. ငါးဆယ္ တဲ့
ဘာမွ မေရရာတဲ့ အေလာင္းအစားဆန္ဆန္ ဘဝထဲမွာ
တို႔ .. ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြကိုေတာ့
တစ္ရာ အျပည့္ျဖစ္ပေစေပါ့ကြာ .. ။ ။

.............................................................................

၇.. ကိုကို႔ရဲ႕ညီ
by ဂ်ဲဂ်ယ္

ရူးေပါေပါဂိုဏ္းကိစၥက က်ယ္ျပန္႔သြားေတာ့ နန္းညီဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးက ဘာမေျပာညာမေျပာပဲ ႐ူးေပါသဘာပတိဆိုၿပီး လူအထင္ႀကီးစရာ ရာထူးႀကီးတစ္ခုကိုေပးလိုက္ေတာ့ စိတ္ညစ္ေနတဲ့ သူဆိုေတာ့ ႐ူးလိုက္ေပါလိုက္တာ ဟိုဖက္ကမ္းေတာင္ ေက်ာ္သြားတယ္။ အ့ဲကေန နန္းညီဆိုတ့ဲ ညီမေလးတစ္ေယာက္ ေကာက္ရလိုက္ပါတယ္။ အခုဆို ခင္တာ ၄ လ ေက်ာ္ေက်ာ္ဆိုေပမ့ဲ တကယ့္ ေမာင္ႏွမအရင္းေတြလို စေနာက္၊ ကြၽန္ေတာ္က တခုၿပီးတစ္ခု ဂီ်က်၊ (ကြၽန္ေတာ္က ဂီ်က်တာေနာ္) း) ၊ အခုမွ ညီက ၁ဝဝ ပိုစ့္အတြက္ ဂီ်ျပန္တိုက္လို႕ ခန္းေျခာက္ေနတ့ဲ ေခါင္းကို ေရ အတင္းေလာင္းၿပီး ေရးေနတာ.. ဒါတင္မဟုတ္ key board က ခလုတ္ေတြက ႏိွပ္မရ။ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ လုပ္ၿပီး ေရးရတယ္။ ေရးရတာ ဒီပိုစ့္ အၾကာဆံုးပဲ ..ဖူး .. ေျပာရင္း စိတ္ေတာင္ ပင္ပန္းလာၿပီ :)
ဒါကေတာ့ ညီနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ ေပါေပါေတာေတာ ေမာင္ႏွမျဖစ္ဖို႕ စခ်က္တ့ဲ ၂၉-၁ဝ-ဝ၈ က ခ်က္တင္ေလးပါ။ NP to jeljel.lay@googlemail.com

date Wed, Oct 29, 2008 at 6:31 PM

subject Chat with NP mailed-by googlemail.com

me: ဟလို

NP: လိုဟဲ

me: က်ေတာ္ က သဘာပတိဂ်ဲဂ်ယ္ပါ

NP: ဟုတ္ကဲ့ရွင့္ သိပါတယ္ း)

me: မယ္နန္းညီထင္ပါ့

NP: မွန္ပါ့ဘုရား ဟုတ္ေပါင္ မွန္ပါ့ ကမၻာငတိႀကီး

me: ေအာ္ ေအးေအး က်န္းမာပါစ အမႈေရွာင္ၾကီး

NP: ဟီး က်န္းမာပါ့ရွင္ သဘာငတိႀကီးေရာ ဘာေတြလုပ္

အဲ့ကေန အဲလိုစခဲ့ပါေၾကာင္း .. ............

ပို႔စ္ ၁၀၀၊ ဗီလိန္ႏွင့္ Mirror

၆.. ရာျပည့္ရန္ဒမ္
by ဗီလိန္

နန္းညီ နန္းညီ အို နန္းညီ
ပန္းခ်ီဆြဲတဲ့ မယ္နန္းညီ။
နန္းညီေလးက ဘေလာ့ေရး
Random ေရးတဲ့ ဘေလာ့ဂါေလး။
ေရးလိုက္တာ ၁၀၀ ျပည့္
ပို႔စ္ေတြကလည္း ေကာင္းပါေပ့။
Photoshop ေတြ ကလိေန
နန္းညီေလးက ေတာ္ပါေပ။
လုပ္ေပးပါဦး Banner တစ္ခု
လုပ္ရျပန္ၿပီ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု။
မၿငီးမျငဴ လုပ္ေပးသူ
ကိုဗီကလည္း ေခ်းမ်ားသူ။
စိတ္တိုင္းက်ေအာင္ လုပ္ေပးရ
ေစတနာက ဗလပြ။
ငေပါမ်ားရဲ႕ အမႈေဆာင္
စည္းရံုးေရးမွာ သူေခါင္းေဆာင္။
လက္ဖ်ားခါေအာင္ ေပါတာမ်ား
မစၥတာဘင္းန္ေတာင္ စိတ္ညစ္သြား။
Gtalk ထဲမွာ သီခ်င္းဆို
စလင္းဒီယြန္နဲ႔ အင္မလီလို။
ရံုးမွာေန ထိုင္ကာ Chat
အလုပ္ျပဳတ္မယ္ သတိခ်ပ္။
:)
စလင္း ဒီယြန္ = Celin Deon အင္မလီ = Amy Lee from Evanescence

...................................................................................................................

၅.. Untitled
by Mirror

ဒီစာကုိ က်မရဲ့ခ်စ္လွစြာေသာ....သူ႔ကုိယ္သူဆုိးတယ္လုိ႔ အတိအလင္း၀န္ခံထားတဲ့...ညီမေလးညီညီရဲ့ ပုိစ့္တစ္ရာေျမာက္အျဖစ္..ေရးေပးျဖစ္ပါတယ္။တစ္သက္လံုး ကုိယ့္ထက္ၾကီးတဲ့အစ္ကုိ၊အစ္မ ဘေလာဂ့္ဂါေတြအေပၚ အႏုိင္က်င့္ဗိုလ္က်ခဲ့သမွ်....ခုေတာ့ က်မလဲ ျပန္လုပ္ေနေပးရတာတူပါရဲ့....။ေရးေပးမယ္လုိ႔ ေျပာျပီး အပ်င္းထူးတာ၊အလုပ္မအားတာ၊စိတ္ၾကည္လင္မႈမရွိတာ...အဲ့ဒါေတြနဲ႔ပဲ မေရး၊မေရးနဲ႔ ၾကာေနခဲ့တာ...ကဲ..ညီမေလးညီညီေရ...ေကာင္း၏၊မေကာင္း၏ သေဘာမထားပဲ....ရွိသမွ်အားအင္နဲ႔ ျဖစ္ညွစ္ထုတ္လုိ႔ ငါတုိ႔ ၂ ေယာက္ရဲ့ျဖစ္တည္မႈအတိတ္အေၾကာင္းေလးကုိ သတိရသေလာက္၊ခံစားမိသေလာက္ ေရးေပးလုိက္ပါျပီ....ေရးခုိင္းတဲ့အတြက္လဲ ေက်းဇူးတင္ပါ၏။

***************************

အစ.... အဲ့ဒိအင္တာနက္ကေဖးေလးထဲကုိ ေျခလွမ္းခ်ခ်ျခင္းမွာပဲ က်မမ်က္လံုးက နံရံထက္က ပန္းခ်ီကားေတြဆီေရာက္သြားခဲ့တယ္..။အုိး..သိပ္လွတဲ့ ပန္းခ်ီေတြနဲ႔ သိပ္ခမ္းနားတဲ့အင္တာနက္ဆုိင္ေလးပါလား...လုိ႔လဲ စိတ္ထဲကေန မွတ္ခ်က္ေပးမိတယ္..။ေဒးဗစ္ဘက္ခမ္းပံု၊မုိက္ကယ္အုိ၀င္ပံု၊ရွာရာဗုိပါပံု နဲ႔ Akon ပံု စတာေတြနဲ႔ယဥ္ပါးေနတဲ့မ်က္လံုးက ဒီလုိအင္တာနက္ဆုိင္ေလးကုိေတြ႕လုိက္ရေတာ့ ထူးဆန္းလုိ႔ေနတယ္...။(မွတ္ခ်က္ ျမန္မာျပည္မွာက ပန္းခ်ီကားေတြကုိအမ်ားအားျဖင့္ ေကာ္ဖီဆုိင္ၾကီးေတြမွာေလာက္ပဲ ေတြ႕ရတတ္တာ).....ခုေတာ့ဒီလုိမဟုတ္...။ေျပာရရင္ ပန္းခ်ီကားေတြနဲ႔တန္ဆာဆင္ထားတဲ့ အခန္းငယ္ေလးတစ္ခုထဲကေန က်မအင္တာနက္သံုးျဖစ္ခဲ့တယ္ျမင္ျမင္ခ်င္းမွာပဲ ဘယ္က၀ယ္တာလဲဆုိေတာ့ ၀ယ္တာမဟုတ္၊အစ္မတုိ႔ညီမေလးတစ္ေယာက္ဆြဲေပးထားတာလုိ႔ ဆုိင္ကအစ္မတစ္ေယာက္က ေျပာတယ္.။လိေမာ္နဲ႔ အ၀ါကုိေတာင္ ကြဲျပားေအာင္မၾကည့္တတ္တဲ့က်မက ပန္းခ်ီပညာကုိဘာမွ နားမလည္ေပမယ့္ပန္းခ်ီရဲ့အလွကုိေတာ့ခံစားတတ္ပါတယ္။ျပီးေတာ့ ဒီပန္းခ်ီကားေတြကုိ ဖန္တီးသူက ညီညီဆုိတဲ့ ေယာက်္ားေလးနာမည္နဲ႔ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတာေတြက က်မရဲ့ စိတ္၀င္စားမႈကုိ ပုိေစခဲ့တယ္...။

တစ္ေန႔...အင္တာနက္သံုးျပီးလုိ႔ျပန္ခါနီးမွာ က်မကအဲ့ဒိပန္းခ်ီကားေတြကုိ သြားေငးေနတုန္းမွာ အစ္ကုိတစ္ေယာက္က" အဲ့ဒါေလ...ညီညီဆုိတဲ့ အစ္ကုိ႔ ညီမေလးဆြဲတာ...ငေပါမေလးပါကြာ "တဲ့... ေပါတယ္လုိ႔သာ သူကေျပာလုုိက္တာ..သူ႔မ်က္လံုးထဲက သူ႔ညီမေလးအေပၚေလးနက္မႈေတြကုိလဲ ဖ်တ္ခနဲက်မ ေတြ႕လုိက္မိရဲ့......။ေပါတာ..မေပါတာနဲ႔ အႏုပညာနဲ႔ ဘာမွေတာ့မဆုိင္ပါဘူး...ေနာ္..ဟုတ္တယ္မလား...။က်မက သူ႔အႏုပညာကုိပဲ ခံစားတာ...ေလ။အဲ့ဒိလုိ ပန္းခ်ီကားနဲ႔၊အဲ့ဒိပန္းခ်ီကားကုိ ဖန္တီးသူရဲ့ အမည္နဲ႔ကုိ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့တာက ခု littlebrook ဆုိျပီး ဘေလာဂ့္ေပၚတက္ျပီး ပန္းခ်ီေတြ၊ကာတြန္းေတြကုိ ဆြဲတစ္လွည့္၊မဆြဲတစ္လွည့္လုပ္ေနတဲ့ နန္းညီရဲ့ အစ္ကုိၾကီးပါ...။ဒီလုိနဲ႔ပဲ ပန္းခ်ီကားပုိင္ရွင္ရဲ့ နာမည္နဲ႔ေတာ့ ရင္းႏွီးခဲ့ရျပီး လူခ်င္းရင္းႏွီးဖုိ႔ေတာ့ က်မဘက္ကလဲမၾကိဳးစားမိသလုိ ............အဲ့ဒိပန္းခ်ီဆရာမေလးနဲ႔ က်မနဲ႔ ေတြ႕ဖုိ႔ဆံုဖုိ႔ ျဖစ္လာမယ့္လုိ႔ မထင္မွတ္ခဲ့မိပါဘူး......။

မႏွစ္က ေတာင္ၾကီးတန္ေဆာင္တုိင္ပြဲကုိသြားလည္ဖုိ႔ ေတာင္ၾကီးကုိတက္မယ့္ည....။ မသြားခင္ေလးအင္တာနက္ဆုိင္ေျပးတယ္။ျပန္ခါနီးေတာ့ က်မတုိ႔ခရီးထြက္ၾကမလုိ႔..ေတာ္ေတာ္နဲ႔လာျဖစ္ဦးမွာ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ေျပာေတာ့ လစ္တဲလ္ဘရြတ္ၾကီးက " အဲ..ဟုတ္လား..ဒီမယ္ ေဟာ့ဒိ ေကာင္မေလးလဲ သြားခ်င္ေနတာ ကားလက္မွတ္မရလုိ႔ မတက္ရဘူးျဖစ္ေနတာ.."တဲ့.........။က်မ တစ္ခ်က္ေတ့ာ လွည့္ၾကည့္ျဖစ္တယ္..ဒါေပမယ့္ သိပ္ျပီးတံုးအတဲ့၊ပတ္၀န္းက်င္ေလ့လာအကဲခတ္မႈ အားနည္းတဲ့က်မက အဲ့ဒိမိန္းကေလးဟာ က်မစိတ္၀င္စားတဲ့၊ေတြ႕ဖူး၊ျမင္ဖူးခ်င္ေနတဲ့ နံရံေပၚက ပန္းခ်ီကားေတြရဲ့ဖန္တီးသူမွန္း က်မ ဆက္စပ္ျပီး မေတြးၾကည့္ခဲ့မိဘူး။ေမးလဲ မၾကည့္ျဖစ္ဘူး။ ေနာက္ျပီး က်မနဲ႔ တစ္ခါမွမျမင္ဖူး၊မေတြ႕ဖူးတဲ့ သူစိမ္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ခရီးထြက္ဖုိ႔ကုိလဲ အဆုိးျမင္တတ္တဲ့က်မက မ၀ံ့စားလုိ႔...ဒါထက္....အဲ့ဒိ လစ္တဲလ္ဘရြတ္ကေရာ..စကားအျဖစ္ပဲ ေျပာတာလား၊တကယ္ေရာ ဒီေကာင္မေလးက လုိက္ခ်င္တာေသခ်ာရဲ့လား..စသျဖင့္ အေတြးေပါင္းမ်ားစြာေၾကာင့္ လုိက္ခဲ့ပါလားလုိ႔ မေခၚျဖစ္ခဲ့ဘူး။တကယ္ေတာ့ အဲ့ဒိတုန္းက သြားမယ္လူက သံုးေယာက္ရယ္၊ခံုက ေလးခံု၀ယ္ထားျပီးက်မ တစ္ေယာက္ထဲ၂ ခံုထုိင္ဖုိ႔ စီစဥ္ထားခဲ့တာပါ...(ဖြင့္မေျပာျဖစ္ေပမယ့္ ဒီပုိစ့္ကေနပဲ ေတာင္းပန္ပါတယ္..ညီမေလးေရ...ကုိယ့္ၾကီးက်ယ္မႈေၾကာင့္လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကုိျဖည့္ဆီးမေပးႏုိင္ခဲ့သလုိျဖစ္ခဲ့တဲ့ အတြက္.ပါ..)

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အလယ္.... ဒီလုိနဲ႔ ...ေနာက္ပုိင္းမွာ အဲ့ဒိအင္တာနက္ဆုိင္က အစ္ကုိ၊အစ္မေတြရဲ့ ေကာင္းမႈနဲ႔ပဲ သူနဲ႔က်မ ...အျပင္မွာပါ ရင္းႏွီးခင္မင္လာခဲ့တယ္...။က်မေရးတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္လုပ္ခ်င္ရက္နဲ႔ မလုပ္ႏုိင္တဲ့ "က်မဆႏၵမ်ား"ဆုိတဲ့ ပုိစ့္မွာ....သူလာမန္႔သြားတာက မျဖစ္ႏုိင္တာ ဘာမွမရွိဘူး၊လုပ္ေပါ့.တဲ့...။က်မတုိ႔ေတြ အဲ့ေလာက္ကုိ ကြာျခားခဲ့ၾကပါတယ္...။ဒါေပမယ့္ က်မတုိ႔ေတြ ရင္းႏွီးခင္မင္ခဲ့ၾကတယ္။ေလးပင္တဲ့ စကား၀ုိင္းေတြ၊ေပ့ါပါးလြတ္လပ္ျပီး ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ စကား၀ုိင္းေတြ.....အဲ့လုိ စကား၀ုိင္းေတြမ်ားစြာနဲ႔ အခ်ိန္ေတြကုိ စီးဆင္းပစ္လုိက္ခဲ့တယ္.........။ "

ဒီညေန..လာခဲ့ဟာ..ငါပ်င္းလုိ႔ .." လုိ႔ က်မေခၚတဲ့အခါ.."မလာႏုိင္၊မျဖစ္...ေနာက္က်မွာစုိး .."စသျဖင့္အဲ့လို အတုိအျပတ္စကားလံုးေတြနဲ႔သူမလာခ်င္တဲ့အခါ ျငင္းဆန္တတ္ျပီး ညေန ၅နာရီရံုးဆင္းေတာ့မယ္...ေလးနာရီခြဲေက်ာ္ကာမွ " အစ္မ...ညီညီလာခဲ့မယ္...။ဘယ္နားမွာ ေစာင့္.."စသျဖင့္ေျပာတတ္ေသးတယ္......။ က်မတုိ႔ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ မိသားစုအေျခအေန....ၾကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့ပတ္၀န္းက်င္၊လူေနမႈပံုစံ...အဲ့ဒါေတြအားလံုးမွာ လံုး၀နီးပါးျခားနားေပမယ့္....က်မတုိ႔ရဲ့ ယံုၾကည္ရာေတြတူတယ္။နာက်ည္းခ်က္တစ္ခ်ိဳ႕တူညီတယ္....။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ကုိယ္စီေပမယ့္....ေနာက္ဆံုးပန္းတုိင္ေတြ တူတယ္..........။ေခတ္မွီမႈကုိ တမ္းတပံုခ်င္း တူညီၾကတယ္။ က်မတုိ႔ေတြ ခုခ်ိန္ထိတစ္ေယာက္ ၀ါသနာ၊တစ္ေယာက္မေမးျမန္းျဖစ္ေသးပါ...။ တစ္ေယာက္ရဲ့ကုိယ္ေရးကုိယ္တာကုိလဲ ေနာက္တစ္ေယာက္ကစိတ္၀င္တစား မစပ္စုခဲ့ဖူးေသးပါ...။ ဒါေပမယ့္က်မတုိ႔မွာဘယ္အခ်ိန္က ျဖစ္တည္ခဲ့မွန္းမသိတဲ့ ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈေတြ ရွိေနခဲ့တယ္။ လူခ်င္းမေတြ႕ခင္၊စကားမေျပာဖူးခင္ထဲကတစ္ေယာက္ေရးထားတဲ့စာထဲက ခံယူခ်က္ေတြကုိ ေနာက္တစ္ေယာက္က ထိေတြ႕ရင္းႏွီးျပီးသားျဖစ္ေနလုိ႔လဲ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္.။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုခ်ဖု႔ိ က်မက ေႏွာင့္ေႏွးၾကန္႔ၾကတတ္သေလာက္....သူက လြယ္ကူျမန္ဆန္တတ္တယ္...........။ အျမဲျပံဳးရယ္ေနတတ္တဲ့သူနဲ႔ေတြမွ....တင္းမာခက္ထန္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာေၾကာေတြ သူ႔အလုိလုိေျပေလ်ာ့လာခဲ့တယ္........။ျပန္ျပီး ျပံဳးတတ္၊ရယ္တတ္ျဖစ္လာတယ္...။ဒီအတြက္ ေက်းဇူးပါ ညီမေလးေရ.....အစ..အလယ္နဲ႔ေရးထားခဲ့ေပမယ့္ အဆံုးလုိ႔ေတာ့ ေရးစရာခုေလာေလာဆယ္မရွိေသးပါဘူး...။ေရးျဖစ္စရာအေၾကာင္းလဲ မရွိေသးဘူး ထင္ပါရဲ့..ေလ။....။

*********************************

မွတ္ခ်က္မ်ား ၾကံဳရာက်ပန္းလုိ႔ နာမည္တပ္ထားတဲ့ ဒီဘေလာဂ့္ကုိ အလည္ေရာက္ဖုိ႔နဲ႔ ဘန္နာကိစၥဆက္သြယ္ေပးခဲ့တဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြနဲ႔အင္တာနက္ဆုိင္မွ အစ္ကုိ၊အစ္မမ်ား... လစ္တဲလ္ဘရြတ္ၾကီးနဲ႔...........ဘေလာဂ့္ရပ္၀န္းကုိ ေက်းဇူးမွတ္တမ္းတင္ပါသည္...။(သူ႔ပုိစ့္တစ္ရာမွာ ကုိယ္ကပါ ၀င္ျပီးေက်းဇူးတင္ေပးလုိက္တာ..:)...) ေနာက္ဆံုးမွတ္ခ်က္တစ္ခုကေတာ့.....ဒီေန႔တစ္ေန႔လံုး ပူေလာင္အုိက္စပ္ေနတဲ့ အင္တာနက္ဆုိင္ထဲမွာ ဒီအေၾကာင္းအရာကုိ ထုိင္ေရးေနခဲ့တာပါ။ဒါေပမယ့္ ေပါ့ဆတဲ့လူအတြက္ဒဏ္ခတ္ခံရတာက ျဖဳန္းဆုိမီးကျပတ္သြားတာ..။ကြန္ျပဴတာၾကီးက ပိတ္က်သြားေတာ့ေရးထားသမွ် အကုန္ေပ်ာက္သြားေတာ့ျပန္ရွာလဲမရေတာ့ပါဘူး။ဆုိေတာ့ကာ ဒီစာသည္ ေရးရတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္က တစ္ခုထဲေပမယ့္ ၂ ခါျပန္ေပါင္းေပါ့..ေပါင္းအုိးထဲ၀င္ေနရသလုိအခန္းထဲမွာ ၂ ခါျပန္ေရးထားရတာမုိ႔ပါ...:)

ပို႔စ္ ၁၀၀၊ အိဖူးႏွင့္ ညီမင္းစံ

၁..ပန္းပြင့္မယ့္ေန႔
by အိဖူး

၁၀၀ ျပည့္ၿပီလား
ဟုတ္ပါၿပီ
၁၉၉၁ ကစလို႔ အခုထိမ်ားစြာေသာ အမွတ္တရေတြရွိပါတယ္ ..
ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ရန္ျဖစ္ခဲ့တာေတြလည္း ရွိပါတယ္ ..
ႏွစ္ေယာက္လံုးေပက်စ္က်စ္နဲ႔ စိတ္ဆုိးခဲ့တာေတြ
ေပါက္ကရေတြ
ဟုိဟုိဒီဒီေလွ်ာက္ဒုိးတာေတြ
ငါေျပာခ်င္တာက ေမြးေန႔က်ရင္ လက္ေဆာင္ေပးပါ
လခထုတ္ရင္ မုန္႔ဖုိးေပးပါ
မွားရင္လည္းမွားမယ္
ေတာင္းပန္တယ္
ေတာင္းပန္တုိင္းလည္း မင္းမွန္တာမဟုတ္ဘူး
အဲ့ေတာ့ ကုိယ့္ကုိကုိယ္သိပ္မခ်စ္နဲ႔
ရူးသြားမယ္
ရင္ထဲမွာပန္းေတြပြင့္တဲ့တစ္ေန႔
မင္းအတြက္အရင္ဆံုးခူးေပးမယ္ ....

............................................................................

၃.. Untitled
by ညီမင္းစံ

ကၽြန္ေတာ္ဘေလာ့ေရးပါတယ္...။ ဘေလာ့ေရးရင္း သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ရလာတယ္..။ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ေလး စလုပ္ေတာ့ ဘာရယ္ညာရယ္ေတာ့မဟုတ္ဘူး ကၽြန္ေတာ္ သိထား လုပ္ထား ဖန္တီးထားတာေလးေတြ သူငယ္ခ်င္းေတြကို မွ်ေ၀ေပးခ်င္တာ..။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္စာေတြ၀င္ဖတ္ ကၽြန္ေတာ့္ပံုေတြ ၀င္ၾကည့္တဲ့သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ရလာခဲ့တယ္..။

တစ္ရက္ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့မွာ နာမည္သစ္တစ္ခုနဲ႕ comment တက္ေနတာ ေတြ႕တယ္..။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုသူ ေ၀ဖန္ထားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သူဘာဆိုတာ သိခ်င္လာတယ္..။ ေၾသာ္.. ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ ပန္းခ်ီဆရာမေပါက္စေလးပဲလို႕ ေတြးရင္းၿပံဳးမိတယ္..။ အႏုပညာကို ခ်စ္စိတ္ရွိတဲ့ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို ခင္မင္သြားခဲ့တယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာဘာညာညာ သိပ္မေျပာေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕သူ ရင္းႏွီးသြားတယ္လို႕ ထင္မိတယ္..။ နန္းညီ ဆိုတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ညီမေလး ျဖစ္လာတယ္..။ ညီမေလးမွာ အႏုပညာအစြမ္းအစရွိတယ္..။ ေပါ့ပါးသြက္လက္ၿပီး ယံုၾကည္ခ်က္ခိုင္မာတယ္...။ လုပ္ခ်င္တာကို ျဖစ္ေအာင္လုပ္ႏိုင္စြမ္း သူ႕မွာရွိတယ္..။ ခင္မင္တတ္ ရိုးရွင္းပြင့္လင္းတဲ့ စိတ္ေနစိတ္ထားရွိတယ္..။ တစ္ခါတေလ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ထ လုပ္တတ္တာက လြဲရင္ သူ႕မွာ အျပစ္ဆိုစရာ သိပ္မရွိလွဘူး..။

ကၽြန္ေတာ့္ဆရာတစ္ေယာက္က ေျပာခဲ့ဖူးတယ္..။ အႏုပညာသမားေတြနဲ႕ အေပါင္းအသင္းလုပ္ရတာ အေတာ္ေလးေကာင္းတယ္..။ ဒီလူေတြက ကိုယ့္ကိုဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္ေက်ာဓားးနဲ႕ ထိုးမယ့္လူစားေတြ မဟုတ္ဘူးတဲ့..။ တကယ့္အႏုပညာသမားအစစ္ေတြကို ဆရာဆိုလိုခ်င္ဟန္ တူပါရဲ႕ဗ်ာ..။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို အျပင္မွာေတြ႕ေတာ့ ရင္းႏွီးမွု အတိုင္းအတာတစ္ခု ပိုရလာတယ္..။ သူဖန္တီးတဲ့ စာေလးေတြ ဖတ္ျဖစ္ေတာ့ သူ႕စိတ္ကူးေလးေတြ ေကာင္းတယ္ဆိုတာ သတိထားမိတယ္..။ သူရိုက္တဲ့ ျပင္တဲ့ ဓါတ္ပံုေလးေတြကို ၾကည့္ရင္း သူ႕အႏုပညာအစြမ္းအစကို ခန္႕မွန္းၾကည့္မိတယ္..။ သူဘာအမ်ိဳးအစားေတြ ဖန္တီးေနတယ္ဆိုတာ မသိေပမယ့္ သူ႕ရဲ႕ဖန္တီးမွုေလးေတြက သူ႕ေနရာနဲ႕သူ ေဘာင္၀င္ေနတယ္..။ တကယ္ဆို ကၽြန္ေတာ့္ထက္ကို သာတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္၀န္ခံရတယ္..။ ညီမေလးေအာင္ျမင္ပါေစ ဆုေတာင္းရင္း...

ပို႔စ္ ၁၀၀၊ လူေရြးျခင္းႏွင့္အန္ဒီ

ညီညီ့ရဲ႕ ပို႔စ္ ၁၀၀ ျပည့္အမွတ္တရ အေနနဲ႔ ဘေလာ့ဂါေမာင္ႏွမတခ်ိဳ႕ကို အမွတ္တရ ေရးေပးဖို႔ ေတာင္းဆို ထားတာေလးေတြပါ.. ညီညီ့ကိုခ်စ္ေသာ ညီညီကခ်စ္ေသာ ေမာင္ႏွမမ်ားပါ.. အျခားခ်စ္ေသာေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိေပမယ့္ ဒုကၡေပးရမယ့္လူေတြ သိပ္မ်ားသြားမွာစိုးလို႔ေရာ စာေတြအရမ္းမ်ားေနလို႔ေရာ ဒီ ၉ ေယာက္နဲ႔တင္ ေက်နပ္လိုက္ပါတယ္.. ဒီေန႔ေတာ့ အန္ဒီေကာင္ရဲ႕ “မင္းနဲ႔ကိုယ့္ရဲ႕အေၾကာင္း” .. နဲ႔ ၁၀၀ ေျမာက္ပို႔စ္ Part 1 ကိုစပါမယ္.. ေနာက္ေန႔ေတြ ဆက္တိုက္ Part 2 - 5 လာမယ္ေနာ္.. း) အားလံုး Peace !!

၂.. မင္းနဲ႔ကိုယ့္ရဲ႕အေၾကာင္း
by Andy

နန္းညီက သူ႔ပို႔စ္တစ္ရာျပည့္အမွတ္တရအျဖစ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ခုခုေရးခိုင္းသည္။ လူကလည္း ခပ္ပ်င္းပ်င္းမို႔ ေနာက္မွေအးေအးေရးမည္ေပါ့။ အဲဒါကိုမေအး၊ ဂ်ီေတာ့ထဲတြင္ တဂ်ီဂ်ီျဖင့္ အျမန္ၿပီးေအာင္ေရးခိုင္းသည္။ ေရးခိုင္းၿပီဆုိေတာ့လဲ ေရးရေတာ့မွာေပါ့။ ေနာက္မွေကာင္းတာမေကာင္းတာက သူ႔တာဝန္… (ဟီဟိ မဟုတ္ဘူးလား သူ႔ဘေလာ့မွာတင္မွာပဲဥစၥာ)။ ဒါေပမယ့္ ဘာေရးရမွာပါလိမ့္။ အင္း… နန္းညီက နန္းညီဘေလာ့ဂ္ပို႔စ္တစ္ရာေျမာက္အမွတ္တရမွာ ေရးခိုင္းေတာ့ နန္းညီအေၾကာင္းပဲေရးရေတာ့မွာေပါ့။ ဟုတ္ပါသည္။ နန္းညီအေၾကာင္းပဲေရးပါမည္။ နန္းညီနဲ႔ကၽြန္ေတာ့္ အေၾကာင္းေရးပါမည္။

တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ႏွစ္ႏွစ္နီးပါးရွိပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းၿပီးကာစ၊ ကုိညီလင္းဆက္၊ ကုိေနဘုန္းလတ္တို႔၏ ဘေလာ့ဂ္မ်ားကိုဖတ္ရွဳအားက်ၿပီး ဘေလာ့ဂ္စာေပနယ္သို႔ဝင္ရန္ ေနာက္ေဖးလမ္းၾကား၌ ထမိန္ပဲရုတ္ေတာ့မလိုလို၊ အလစ္ပဲသုတ္ေတာ့မလိုလိုပံုစံမ်ိဳးျဖင့္ ေခ်ာင္းေျမာင္းေနတုန္းျဖစ္ပါသည္။ ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္သည္ အေမရိကန္စင္တာတြင္ တစ္ပတ္သံုးရက္ေလာက္ စာဖတ္ျခင္း၊ ေရာတိေရာေယာင္ေနရာတကာဝင္ပါျခင္းအမႈတို႔ျပဳေလ့ရွိသည္။ ထို႔မွအျပန္ အေၾကာင္းသင့္ေသာ ေန႔လည္ေန႔ခင္းမ်ားတြင္ ထမင္းအငတ္ခံကာ အင္တာနက္ၾကည့္ျခင္းအမႈကိုလဲ ျပဳလုပ္ေလ့ရွိပါသည္။ ထိုစဥ္က MIRC ေခၚ ရန္ကုန္ခ်က္ေခတ္စားတုန္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ အင္တာနက္ဆိုင္ေရာက္တိုင္း ထိုMIRC ဝင္ထားၿပီးသားရွိပါက Nick ေျပာင္း၍အပ်င္းေျပဝင္ေဆာ့တတ္ပါသည္။ အေၾကာင္းမွာ ထုိအထဲမွ သူမ်ားသံုးေလ့ရွိသည့္ Burglish ေခၚ ခ်က္တင္းသံုးျမန္မာစာ (ကုိဗီလိန္ကေတာ့ Linguistic လိုမ်ိဳးပဲတဲ့) ကုိလံုးဝနားမလည္ပဲ… အဂၤလိပ္လိုဝင္ေရာက္ကာလူတတ္ႀကီးလုပ္ေလ့ရွိေသာေၾကာင့္တည္း။

တစ္ရက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ထံုးစံအတိုင္း “Please speak in English, in English” ဟုတအစ္အစ္ေအာ္ေနစဥ္ ညီညီဆိုေသာ ေယာကၤ်ားေလးလိုလို မိန္းကေလးလုိလုိတစ္ေယာက္ေရာက္ရွိလာပါေတာ့သည္။ ထံုးစံအတုိင္း
ညီညီ - “Hi”
ကၽြန္ေတာ္ - “Hi, but if u don’t have plan to speak in English, don’t talk to me. I don’t understand Burglish.”
ညီညီ - “ok .. i'm sick of that burglish too.. ”
ဤသို႔ျဖင့္ ေနာက္ပိုင္းဂ်ီေတာ့မွတဆင့္ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ သိပ္မရင္းႏွီးခဲ့။ ေနာက္ပိုင္းမည္သို႔ျဖစ္သည္မသိ… ကၽြန္ေတာ္လဲ အင္တာနက္သိပ္မသံုးျဖစ္… သူကလည္း သိပ္အြန္လိုင္းတက္ေလ့မရွိ။ ဤသို႔ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ထံုးစံအတုိင္း ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္သြားသည္။ ေနာက္ပုိင္း နာဂစ္မုန္တိုင္းအၿပီးေလာက္ထင္ပါသည္။ အေမရိကန္စင္တာရွိ ေလးေဘးသင့္သူမ်ားကူညီေရး လုပ္ငန္းမ်ားလုပ္ေနစဥ္အတြင္း ပံုမွန္ဘေလာ့ဂ္မ်ားၾကည့္ျခင္း၊ အေျခအေနမ်ားေလ့လာျခင္းတုိ႔ လုပ္ျဖစ္ခဲ့ရာ သူ႔ကိုျပန္ေတြ႔ရပါေတာ့သည္။ မွတ္မိသေလာက္မွာ
ညီညီ - "ဘယ္လိုလဲေျခေန၊ ငါ့ကိုမွတ္မိေသးလား" (အဂၤလိပ္လုိေျပာၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္မွာ ဟို ဂါးထြန္း ဆုိေသာသူငယ္ခ်င္းအေကာင္တစ္ေကာင္ ေႏွာင့္ယွက္ျခင္းမခံရမီ လြန္ခဲ့ေသာငါးလအထိ အဂၤလိပ္လိုပင္ေျပာၾကေသးသည္)
စင္စစ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကိုေမ့ေနၿပီ :P သုိ႔ေသာ္ သူကမိန္းကေလးျဖစ္ေနသျဖင့္ ေယာက္်ားေကာင္းတို႔ဝတၲရားအတုိင္း
ကၽြန္ေတာ္ - “မွတ္မိတာေပါ့ဟာ… ”သို႔ေသာ္ၾကာၾကာမလိမ္လိုက္ရပါ… စကားသံုးေလးခြန္းေျပာၿပီး အလိမ္ေပၚပါသည္။
ညီညီ - “ေအပီ ေအပီ (သူကကၽြန္ေတာ့္ကို ေအပီဟုေခၚပါသည္။) နင္ငါ့ကိုတကယ္မမွတ္မိပါဘူး၊ ငါကညီညီ ငါတုိ႔အရင္ ရန္ကုန္ခ်က္မွာတုန္းကေတြ႔ခဲ့ၾကတာ”သူေျပာမွခပ္ေရးေရးျပန္မွတ္မိပါသည္။ သူအလုပ္ရသြားၿပီေျပာပါသည္။ သူ႔အလုပ္မွာ အင္တာနက္ရွိသျဖင့္ ေန႔တိုင္းအြန္လုိင္းမွာ ရွိသည္ဟုေျပာပါသည္။

သိပ္မၾကာပါ။ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္က ေသာက္က်င့္ျခင္း ေတာ္ေတာ္နီးစပ္သည္ ေျပာရပါမည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ရင္းႏွီးလာၾကရင္း သူ႔အခ်စ္ကိစၥမ်ားကို ကၽြန္ေတာ့္ကို တိုင္ပင္သလုိရင္ဖြင့္တတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကိုယ္မစြံတာ အပထား၊ အထင္ႀကီးခံရနည္းလား သေဘာျဖင့္ေလွ်ာက္ပင့္သည္။ သို႔ႏွင့္အရင္က တစ္ပတ္လွ်င္ႏွစ္ႀကိမ္မွ်ေလာက္ အင္တာနက္ ဝင္ျဖစ္ေသာကၽြန္ေတာ္မွာ သူႏွင့္ျပန္ေတြ႔အၿပီး ေန႔တိုင္းအင္တာနက္ဝင္ျဖစ္ပါသည္။ ပုိက္ဆံမရွိလွ်င္ ရွိေအာင္ရွာၾကံၿပီးဝင္ပါသည္။ သူ႔ကိုသေဘာက်လို႔လား၊ ရွားရွားပါးပါး အဂၤလိပ္စကားေျပာေဖၚတစ္ေယာက္ ရလို႔လား၊ ကၽြန္ေတာ့္ဟာကၽြန္ေတာ္လုပ္စရာရွိလို႔လား မေျပာတတ္ပါ။ သူ႔ကိုႀကိဳက္မိလား မႀကိဳက္မိလားပင္မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ပထမဆံုးအြန္လိုင္းသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ရခဲ့ပါသည္။ တျဖည္းျဖည္း သူ႔ကိုပန္းခ်ီဆရာမမွန္းသိလာခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကထုိစဥ္က ကြန္ျပဴတာသမားလိုလို၊ Social Activist လိုလို၊ ႏိုင္ငံေရးသမားလုိလို ေရာယိ၊ ေရာရာ၊ ေယာဆရာျဖစ္သည္။ ဘေလာ့ဂ္တစ္ခုလဲ စလုပ္ထားျဖစ္သည္။ အႏုပညာဝါသနာျခင္းတူၾကသျဖင့္ ပုိေပါင္းမိၾကပါသည္။ အခ်စ္ေရးမွအစ အႏုပညာအလည္ နိဳင္ငံေရးအဆံုး မ်ိဳးစံုေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကပါသည္။ ခံယူခ်က္ျခင္း အျမင္ျခင္းလည္း အမ်ားအားျဖင့္တူခဲ့ပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ပန္းခ်ီအေၾကာင္း အမ်ားဆံုးေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္နားမလည္ေသာ ပန္းခ်ီအေၾကာင္းကုိ ပန္းခ်ီဆရာမႏွင့္ၿပိဳင္ျငင္းသည္။ ျပဒါးလင္းဂူမွ နံရံအရုပ္မ်ားကို သူကပန္းခ်ီဟုေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ရုပ္ပံုစာေတြဟု ကပ္ဖဲ့သည္။†သူ႔ပန္းခ်ီကားေတြ ကၽြန္ေတာ့္ကိုျပသည္။ သူ႔ကဗ်ာလိုလို စာလုိလိုတစ္ပုဒ္ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္မွာတင္ခဲ့သည္။ သူ႕ကုိဘေလာ့ဂ္လုပ္ဖုိ႔တုိက္တြန္းခဲ့သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ အခုလို ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္ကဲ့သုိ႔ ျဗဳတ္စဗ်င္းေတာင္း ဟိုမေရာက္ဒီမေရာက္မဟုတ္ပဲ… သပ္သပ္ရပ္ရပ္ႏွင့္ အႏုပညာအဆင့္တစ္ခုရွိသည့္ Random ျဖစ္လာခဲ့ပါသည္။ ဤသည္ပင္ ကၽြန္ေတာ့္လက္ခ်က္မကင္း၍ ကၽြန္ေတာ္ၾကံဖန္ဂုဏ္ယူရပါသည္။

ဒါပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္သိသည့္နန္းညီအေၾကာင္းက ဒါပဲျဖစ္သည္။ ေနာက္ပုိင္း သူ႔ႏွင့္ကၽြန္ေတာ္စမ္းေခ်ာင္းထဲရွိ ရွမ္းဆုိင္တြင္ ရွမ္းေခါက္ဆြဲအတူစားျဖစ္ခဲ့သည္။ ေတာင္ဒဂံုရွိ ျမယမံုတံတားေပၚတြင္ (ေဟ့ေရာင္… အရက္ေသာက္တာထည့္ေရးရင္ေကာင္းမလားေဟ?) ဓာတ္ပံုေတြရိုက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ သံုးပတ္တစ္ခါေလာက္သူ႔အိမ္သြားၿပီး စာအုပ္ေတြသြားသြားယူသည္ (သူ႔ဆီမွာ စာအုပ္ေတြအမ်ားႀကီးပဲ ႀကိဳက္သေလာက္ငွားဖတ္လုိ႔ရတယ္။ ဒါေၾကာ္ျငာေပးတာ ေၾကာ္ျငာခဘီယာတိုက္…ဟဲဟဲ)။ သူေမြးထားေသာၾကြက္လိုလိုအေကာင္ေတြကိုေႏွာင့္ယွက္သည္။ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္အတူထုိင္သည္။ “ငေပါတို႔ေဂဟာ” ေထာင္ျဖစ္ခဲ့သည္။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အပါအဝင္ သူခင္မင္ေသာသူမ်ားကို ပို႔စ္တစ္ရာျပည့္အမွတ္တရ ေရးခိုင္းသည္။ ဘာကုိမွအမွတ္ထင္ထင္မရွိေသာ၊ ဘယ္သူကမွလဲ အမွတ္ထင္ထင္မရွိေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အမွတ္ထင္ထင္ အမွတ္တရတစ္ခုေရးခိုင္းသည့္အတြက္၊ ေရးခြင့္ရခဲ့သည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ဝမ္းသာပါသည္။

၉၉ ပုဒ္ေျမာက္ႏွင့္ ေရွ႕လမ္းစဥ္မ်ား

္မၾကာခင္ ပို႔စ္ ၁၀၀ ျပည့္ေတာ့မည္.. အခု ဒီပို႔စ္က ၉၉ ခုေျမာက္.. ဘာလိုလိုနဲ႔ ဘာေတြေရးမွန္းမသိ ေရးလာလိုက္တာ အဲ့သေလာက္ေတာင္ရွိေနၿပီ.. ပို႔စ္ ၁၀၀ ျပည့္မွာေတာ့ ခိုကပ္ေသာအားျဖင့္ တျခားသူေတြကို ေရးေပးပါလို႔ ေတာင္းပန္ထားသည္.. ဘေလာ့ဂါအေက်ာ္အေမာ္ ၉ ဦး၏ လက္ရာမ်ား မၾကာခင္မွာ ဖတ္ရေတာ့မည္.. ခ်စ္ေသာ P တစ္ေယာက္ကေတာ့ အမွတ္တရအျဖစ္ ဘန္နာလုပ္ေပးမယ္ေျပာထားတာ ခုထိေတာ့ မျဖစ္လာေသး.. အလုပ္ေတြ သိပ္ Jam ျဖစ္ေနသည္ဆိုသည္.. အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ အန္ဒီေကာင္ဆီက ငွားထားတဲ့ သုခမိန္လိႈင္ကဗ်ာေတြနဲ႔ အေတာ္ေလးဇိမ္က်ေနသည္.. ေဘးက side bar မွာ ေ၀ေ၀ဆာဆာ ဆိုတဲ့ကဗ်ာ ျမင္ၾကမည္ထင္ပါသည္.. အေတာ္ေလးႀကိဳက္မိ၏.. ေနာက္ထပ္ ႀကိဳက္မိတဲ့ ကဗ်ာေလးနဲ႔ ၉၉ ပို႔စ္ေျမာက္ဖန္တီးလိုက္ၿပီ.. ၁၀၀ ျပည့္ကေတာ့ အျခားသူမ်ား လက္စြမ္းလက္စကိုသာ ေစာင့္ၾကည့္ၾကေပေရာ့.. ၁၀၁ ပို႔စ္ေျမာက္က်ရင္ အိမ္အသစ္မွာေရးမည္.. ဒီအိမ္ေလး အဆင္ေျပ လွပေသာ္လည္း ျပဳျပင္ရတာမလြယ္.. သံေယာဇဥ္ကိုျဖတ္လို႔ အိမ္အသစ္ကိုေျပာင္းပါမည္..

ေဟာ့ဒီမွာ ကဗ်ာပါ .. သုခမိန္လိႈင္ေရးေသာ အင္ဒီ၀ါးဟိုးလ္တို႔ကမာၻ စာအုပ္မွျဖစ္ပါတယ္..

လြတ္တဲ့ငါး

ၾကယ္ေတြေၾကြမွ
ေကာင္းကင္ႀကီးက တန္ဘိုးႀကီးလာ။

ငါတို႔ မက္ခဲ့ၾကတာ
အိပ္မက္ႀကီးႀကီး
ငါတို႔ မွ်ားခဲ့ၾကတာ
သမုဒၵရာႀကီးႀကီး
ငါတုိ႔ ႀကီးခဲ့ၾကတာ
ငရဲႀကီးႀကီး။

စပ်စ္သီးခ်ဥ္မွာလား
လြတ္တဲ့ငါးက
ကမာၻႀကီး။

စာဖတ္သူ .. ဒီကဗ်ာကို ဘယ္လိုျမင္ပါသလဲ.. ၾကယ္ေတြေၾကြမွ ေကာင္းကင္ႀကီးကတန္ဖိုးႀကီးလာ ဆိုတဲ့ အစစာေၾကာင္းကတင္ အေတာ္ေလး ဆဲြေဆာင္မႈရွိမေနဘူးလား.. မရွိေတာ့မွ သိရတဲ့တန္ဖိုး.. ဗန္ဂိုးေသမွ ပန္းခ်ီကားေတြေစ်းေကာင္းလာ.. ဒိုးလံုးေသမွ သူ႔သီခ်င္းေတြ လူႀကိဳက္မ်ားလာ.. ဒီအဓိပၸါယ္ေတြနဲ႔ မဆင္ဘူးလား..

ကိုယ္မစားရတဲ့ စပ်စ္သီးကို ခ်ဥ္မွာပါကြာလို႔ ကဲ့ရဲ႕တတ္တဲ့ ေျမေခြးအဖို႔ .. လက္ထဲက ငါးထက္ လြတ္သြားတဲ့ ငါးကပိုႀကီးတယ္လို႔ ထင္ေနတဲ့ လူအဖို႔.. တကယ္လက္လြတ္သြားတာက တစ္ေလာကလံုး ပိုင္ဆိုင္သမွ်အကုန္လံုး ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္..

ေတြးၾကည့္ၾကရေအာင္..

အူ၀ဲပံုျပင္

က်ဴရွင္က ဆင္းတာနဲ႔ ပိတ္ထားေသာဖုန္းကိုျပန္ဖြင့္လိုက္သည္.. က်ဴရွင္သင္ေနတုန္းေလး ၃ နာရီမွာ မက္ေဆ့ခ်္ေတြ၀င္ ထားတာ မနည္းပါလား.. စာေတြဖတ္ရင္းေလွခါးကိုဆင္းလာရင္းမို႔ သြက္သြက္မဆင္းမိ.. ေနာက္ကေျပးဆင္းလာၾကတဲ့ အုပ္စုတစ္စုက ၀င္တိုးသြားၾကသည္.. ေတာက္.. အကၤ်ီေတြေက်ကုန္ေတာ့မွာပဲ.. သြားစရာရွိပါေသးတယ္ဆိုမွ..

ေအာက္ကိုေရာက္ေတာ့ ဘယ္ညာၾကည့္.. ကားကလာမႀကိဳေသးျပန္ဘူး.. က်ဴရွင္ဆင္းတာ ၅ နာရီခဲြပါဆိုမွ အၿမဲေနာက္က်ေနတဲ့ အဲ့ဒိဒရိုင္ဘာ.. စိတ္တိုတုိျဖင့္ အိမ္ကုိုဖုန္းလွမ္းဆက္ရျပန္သည္.. အိမ္ကေန ခုမွထြက္သြားတာတဲ့.. ဒီကိုေရာက္လာဖို႔ဆို မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ေတာ့ ၾကာဦးမွာ.. စိတ္တိုတိုနဲ႔ပဲ ေလွခါးေျခရင္းေလးမွာ ရပ္ေစာင့္ေနလိုက္သည္..

တိုက္ေရွ႕ေျမကြက္လပ္မွာ ၈ ႏွစ္ ၉ ႏွစ္အရြယ္ ကေလးေတြ ကစားေနၾကသည္.. ဖုန္မႈန္႔ေတြလြင့္လြင့္လာလို႔ သူမ ေဘးသို႔ေရႊ႕ရပ္လုိက္ရ၏.. စည္း၀ိုင္းထဲက လူေတြက ဘာေရာင္လဲလို႔ေမးလုိက္ရင္ စည္းျပင္က လိုက္ရသည့္ကေလးက အေရာင္ကိုေျပာ က်န္ေျပးတဲ့သူေတြက အဲ့ဒီအေရာင္ကို ေျပးကိုင္ရသည့္ ကစားနည္းျဖစ္သည္.. သူမ ကစားဖူးခဲ့သလိုလုိပဲ.. သို႔ေသာ္ သိပ္မမွတ္မိပါ.. သူမၾကည့္သေလာက္ ကေလးေတြ ေပ်ာ္ပံုမရပါ.. လိုက္ဖမ္းရမည့္ အသားျဖဴျဖဴ ဂါ၀န္အျပာနဲ႔ ကေလးမေလးက ကစားျခင္းထက္ လက္ထဲက ကိတ္မုန္႔ကိုပိုမက္ေမာေနသလိုပဲ.. “အူ၀ဲက လိုက္လည္း မဖမ္းဘူးဟာ” ဟုေျပာကာ စည္း၀ိုင္းထဲမွ အသားညိဳညိဳေကာင္မေလးက ၀ိုင္းျပင္ ထြက္လာသည္.. “မကစားေတာ့ဘူး”တဲ့..


အဲဒိကေလးမေလးကိုၾကည့္ၿပီး သူမၿပံဳးမိသြားသည္.. သူမငယ္ငယ္ကလည္း အဲလိုပဲ ကစားရင္း စိတ္မလိုမက်ျဖစ္လာလွ်င္ မကစားေတာ့ဘူးဟု ဆိုကာ ကစား၀ိုင္းအျပင္ထြက္သြားတတ္သည္.. သို႔ေသာ္ ဘယ္သူငယ္ခ်င္းကမွ မလုပ္ပါနဲ႔လာပါလို႔ ေခၚေလ့မရွိပါ.. က်န္ကေလးမ်ားနဲ႔ ဆက္ၿပီးကစားတာပါပဲ.. အခု ၀ိုင္း ျပင္ထြက္လာတဲ့ အသားညိဳညိဳကေလးမေလးလည္း ခဏေနရင္ မေယာင္မလည္နဲ႔ ကစား၀ိုင္းထဲ ျပန္၀င္ မွာပါပဲ..


သို႔ေသာ္ သူမအထင္မွားသြားပါသည္.. က်န္ေသာေကာင္ေလး ၂ ေယာက္နဲ႔ ေကာင္မေလး ၃ ေယာက္ က “ဟာ မိဘုတ္ကလည္း.. လာပါဟ ကစားပါ. နင္မပါရင္ ငါတို႔လည္းမကစားဘူးေလ” လုိ႔ ေဘးနားမွာ သြားထိုင္ေနၾကပါသည္.. အူ၀ဲလို႔ေခၚတဲ့ ကိတ္မုန္႔စားေနတဲ့ ကေလးမေလး တစ္ေယာက္ထဲသာ ေယာင္ခ်ာခ်ာရပ္က်န္ခဲ့၏ .. အူ၀ဲအစား သူမစိတ္က်ဥ္းက်ပ္ေနမိပါသည္.. သူမငယ္ငယ္ကလည္း အူ၀ဲလိုပဲ.. ရြယ္တူသူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔ တစ္ခါတေလမွ ကစားခြင့္ရခဲ့ၿပီး ကစားတိုင္းလည္း သူတို႔နဲ႔တန္းတူ မေျပးလႊားႏိုင္.. ေျပးတမ္းလိုက္တမ္းကစားလို႔ သူမလိုက္ရတဲ့အလွည့္မ်ားလာလွ်င္ သူမ မလိုက္ခ်င္ေတာ့.. ခုနက အူ၀ဲ လုပ္သလိုပဲ မဖမ္းခ်င္ဖမ္းခ်င္နဲ႔ ဖမ္းေလ့ရွိသည္.. သူငယ္ခ်င္းမ်ားက အဲဒါကို မေက်နပ္ပါ.. ထို႔ေၾကာင့္ သူမကစား၀ိုင္းထဲ၀င္မည္ကို ဘယ္တုန္းကမွ မႏွစ္သက္ခဲ့..

သူငယ္ခ်င္းမ်ား ကစားေနသည့္လမ္းေဘးမွ သူမတို႔အိမ္ကကားျဖတ္သြားတိုင္း ကားေပၚမွာ အားရ၀မ္းသာ သူမ တာ့တာျပေလ့ရွိသည္.. သူတို႔က ဒါကိုပဲ မေက်နပ္သည္လားေတာ့မသိ.. သူမတာ့တာျပတိုင္း မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္သြားေလ့ရွိပါသည္.. အိမ္ျပင္ထြက္ကာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ကစားခ်င္တိုင္း မၾကည္မသာျဖစ္တတ္ေသာ ေမေမ့ကို ခြင့္ေတာင္းရတာပင္ပန္းသလို ငါ၀င္ပါရင္ သူတို႔ကႀကိဳက္ပါ့မလားလို႔ ေတြးပူေနရတတ္တာကလည္း ဒုကၡတစ္ခုပါပဲ.. သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အဆင္မေျပျဖစ္ၿပီး ငိုခ်င္ျခင္းျပင္းျပစြာ အိမ္ထဲျပန္၀င္လာရင္ ေမေမက “ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္ေတြကစားလာျပန္ၿပီ.. ၿပီးရင္ ဟိုကေလးေတြနဲ႔ တည့္တာလည္းမဟုတ္.. ေနာက္မသြားရဘူး” လို႔တားျမစ္မွာစိုးလို႔ ၿပံဳးေပ်ာ္ဟန္ ေဆာင္ေနရခဲ့တာေတြ.. ျပန္ေတြးရင္း သူမ ေမာဟိုက္လာသည္..


အခုလည္း မိဘုတ္နဲ႔တျခားကေလးေတြ ကစားနည္းအသစ္တစ္မ်ိဳးေျပာင္းေဆာ့ဖို႔ ျပင္ေနၿပီ.. အူ၀ဲေလးကေတာ့ ကိတ္မုန္႔ေလးကိုကိုင္ရင္း ခပ္ေငးေငးၾကည့္ေနဆဲ.. ဘယ္သူကမွလည္း အူ၀ဲလာေလလို႔ မေခၚၾကပါလား.. အူ၀ဲ ကလည္း ငါလည္းပါမယ္ေလ လို႔ ေျပာရဲမည့္ပံုမေပၚပါ.. က်န္ကေလးေတြ ထုပ္ဆီးတိုးၾကေတာ့မည္.. အဖဲြ႔ ၂ ခုျဖစ္ေအာင္ လူခဲြေနၾကၿပီ.. သူတို႔ကစားေနၾကသည့္ တိုက္ေဘးမွ ၿခံထဲကေန အိမ္အကူျဖစ္ပံုရသည့္ မိန္းမတစ္ေယာက္ထြက္လာကာ “အူ၀ဲေရ လာေတာ့ ဖြားဖြားေခၚေနၿပီ” ဟုေျပာပါသည္.. ကေလးေလးကလည္း ခပ္ငိုင္ငိုင္ေလးျဖင့္ ထုိမိန္းမဆဲြေခၚရာေနာက္သို႔ လိုက္သြား၏.. ထုပ္ဆီးတိုးေနသည့္ကေလးမ်ား တစ္ေယာက္ကမွ လွည့္မၾကည့္ပါ.. ကစားရင္း ေခ်ာ္လဲသြားသည့္ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ကို ၀ိုင္းၿပီး ေခ်ာ့ေမာ့ေနၾကသည္.. “မနာပါဘူးေနာ္ ျဖဴေလး.. မငိုနဲ႔.. ကိုတုိးကို မမဘုတ္ရိုက္လိုက္မယ္ေနာ္.. သိလား..”


အခုမွ သူမ သတိထားမိသြားသည္.. ေလွခါးဆင္းတုန္းက သူမကို ၀င္တိုးတိုက္သြားသည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားသည္ သူတို႔တိုက္လိုက္သည့္ အရိွန္ျဖင့္ သူမ ေလွခါးမွ ျပဳတ္က်သြားႏိုင္သည္ဟု တစ္ေယာက္မွ သတိထားမိသည့္ပံု မေပၚပါလား.. သူမွ ဟန္ခ်က္ပ်က္သြားသလား.. ယိမ္းယိုင္လဲၿပိဳက်န္ခဲ့ သလားလို႔ တစ္ေယာက္မွ လွည့္မၾကည့္ပါလား.. သူမ သူငယ္ခ်င္းမ်ားသည္ သူမကို ခ်စ္ခင္ပါရဲ႕လား.. တစ္အိမ္လံုးမွာ လိုတရ မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ အညိဳမခံခဲ့ရသူ သူမသည္ ဟိုး ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ သိပ္မတည့္ခဲ့ပါ.. မွ်ေ၀တတ္ေသာအက်င့္ သူမမွာ မရွိခဲ့.. သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ မရွိလည္း သူမဘ၀အဆင္ေျပေနသားပဲေလ.. ေက်ာင္းသြား က်ဴရွင္သြား.. အိမ္မွာေန.. တီဗီၾကည့္.. သြားလိုရာကို အိမ္ကလိုက္ပို႔ေပးတတ္ၿပီး.. သူမ အထီးက်န္စြာ ႀကီးျပင္းခဲ့သည္..


သူမေရွ႕မွာကားလာရပ္ေတာ့မွာ အေတြးမ်ားကိုျဖတ္လ်က္ ကားေပၚတက္ခဲ့သည္..
“အိမ္ကိုပဲေမာင္းေတာ့ ဦးေလး.. ေျမနီကုန္းမသြားခ်င္ေတာ့ဘူး” ..


ထုပ္ဆီးတိုးေနသည့္ မိဘုတ္တို႔ကေတာ့ ကားေပၚမွေန၍ သူတို႔ကို ေငးၾကည့္ရင္း ေတြေ၀စဥ္းစားသြားသည့္ အူ၀ဲ ကိုယ္ပြားတစ္ဦးကို သတိမထားလိုက္မိမည္ မထင္ပါ..